Vierenvijftig jaar geleden streek de nu 82-jarige Annie Ruiten neer op Urk. Oorspronkelijk komt ze uit Brabant. Ze kwam voor de liefde en heeft zich altijd welkom gevoeld in het dorp. “Urkers kijken nog naar elkaar om, ze hebben aandacht voor elkaar.”

 

Haar hele leven heeft ze een actieve rol gespeeld binnen de gemeenschap. “Ik heb veel gedaan voor verstandelijk gehandicapten, ook door ervaringen met onze eigen zoon”, vertelt mevrouw Ruiten. “Ik heb zoveel geduld met ze, haalde er veel voldoening uit.” Het nobele werk valt op en ze krijgt zelfs een lintje van de koning. “Het had van mij niet gehoeven, maar voelde wel heel eervol.”

 

Maar dan nemen de lichamelijke klachten in de loop der jaren toe. Ze kreeg pijn aan haar rechterknie. Dat ging van kwaad tot erger. “Ik heb het veel te lang genegeerd. Ik ben nog van de generatie ‘niet piepen, maar gewoon doorgaan”, lacht ze. “Op een gegeven moment kon ik niet eens meer lopen. Wat een pijn, dat wens ik niemand toe. Voor mij was hier de grens bereikt en ik ben naar mijn huisarts gegaan.”

 

Geen nummertje

De huisarts stuurt mevrouw Ruiten door om een röntgenfoto te laten maken. Ze krijgt van orthopedisch chirurg Liesbeth Biemond de uitslag. “Het kraakbeen tussen mijn knie was volledig weg”, vertelt mevrouw Ruiten. “Zelfs ik kon als leek zien dat die situatie niet goed was, de botten schuurden gewoon tegen elkaar. Een nieuwe knie was de enige optie, zoveel werd me duidelijk in dat gesprek. Ik koos bewust voor St Jansdal; daar voel ik me mens en geen nummertje. Ook werkt mijn schoondochter bij de poli-apotheek.”

 

Snelle behandeling

Binnen vier weken na het gesprek is de operatie al. “Dat ging heel erg snel”, knikt ze. “De ontvangst op de verpleegafdeling was zo aardig. Ze namen de tijd voor me en stelden me op mijn gemak. Van de operatie zelf heb ik niet veel meegekregen, het was voorbij voor ik het in de gaten had. Een nachtje moest ik blijven. Ik voelde zoveel medemenselijkheid en liefde van alle medewerkers, dat gaf vertrouwen. Had graag nog een weekje willen blijven.”  

 

Stapje voor stapje

Helaas wil de wond niet goed dicht. “Na een paar weken ben ik teruggegaan naar dokter Biemond. Ze was zo lief en begripvol. Alle hechtingen zijn verwijderd. Sindsdien gaat het stapje voor stapje vooruit, al gaat het mij veel te langzaam. Het herstel valt me eigenlijk tegen, ik heb inmiddels geleerd om geduld te hebben. Natuurlijk speelt mijn leeftijd een rol en ik heb ook veel te lang gewacht met de operatie. Ik raad anderen aan om veel eerder aan de bel te trekken, dan ga je fitter de operatie in en is het herstel beter.”

 

Mevrouw Ruiten heeft nog een lange weg te gaan. “Inmiddels loop ik zonder hulpmiddel in huis, maar het gaat nog niet snel. Ik hoop straks weer vlot op te kunnen staan en zo weg te kunnen lopen, dat is mijn doel. Dat ik niet na hoef te denken over het bewegen. Maar ik moet ook realistisch zijn, ben toch al wat ouder. Mocht mijn andere knie ook op gaan spelen, dan weet ik nu wel wat ik moet doen. Ik kijk met volle tevredenheid terug op de behandeling binnen St Jansdal. ”